ဆရာခင္ေဇာ္ျမင့္ ရဲ႕ ကဗ်ာ -၅-ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္]
__________________________________
``တန္႔ၾကည့္ေတာင္´´
ဇာတ္လမ္းအရ
ေတာႏွင့္ေတာင္က အခ်ိတ္အဆက္မမိေလေတာ့
စကားဝါပင္လုိ တိတ္တိတ္ေၾကြေနရေၾကာင္း
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ေခါင္းေလာင္းလုိ တိတ္တိတ္ေနရေၾကာင္း
ျမစ္မင္းကုိ မွန္ေထာင္ျပမိတယ္ ။
ရင္ျပင္ေတာ္မွာ
ကေလးေလးေတြက ေလယာဥ္ပ်ံရွပ္ထုိးကစားလုိ႔။
အစီအစဥ္အရ
ေနေရာင္က ငါးတစ္ေကာင္ကုိ ဆလုိက္ထိုးမျပေတာ့
စိတ္နဲ႔
ေစတီေဟာင္းကုိ ထုံးျဖဴျဖဴသုတ္ျပီးေၾကာင္း
ေျခေတာ္ရာကုိ ေရႊအတိခ်ျပီးေၾကာင္း
ျမစ္မင္းကုိ မွန္ေထာင္ျပရင္း
ရနံ႔တစ္ခု၏တစ္ေန႔တာ
ေက်ာက္သားမွာ မင္ျပာနဲ႔ ေရးခဲ့တယ္။ ။
[ျမားနတ္ေမာင္။ မတ္။ ၁၉၉၉]
______________________________________________________
`` သတိရျခင္း အၾကြင္း´´
သြားရမယ့္ခရီးက ေဝးလြန္းေတာ့
ဘယ္လုိ စိတ္ခ်ေနရမလဲ
သဘာဝအေပၚ ထားရွိေသာတရားတုိ႔ မၿမဲၿမံႏုိင္ေသး
ေသျခင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေပးမဆြဲဘူး ဆုိတယ္။
ေနာက္ကမၻာမွာ သစ္ပင္ေတြ ရွိသလား
ျပာဆုိတာ အဖုိးသားနား ရွိသလား
ရင္ခေလာက္ဆန္ေအာင္ ျဖစ္ရေလျခင္းမ်ား
ပစ္စင္က ေက်ာက္ဆူးကုိ လႊတ္တင္ေတာ့မယ္
ေအာ္သံက ၿမဳိ႕ကုိ အခုထိ လႈိက္စားဆဲ
ေသျခင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေပးမဆြဲဘူး ဆုိတယ္။
တစ္ကုိယ္မွ တစ္ကုိယ္ နာေအာင္ရုန္းၾကရ
မခြဲခြါလုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲ။
ႏွလုံးသားလည္း
မီးပ်က္ခဲ့တဲ့ စေနေန႔လုိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ ။ ။
[ ရနံ႔သစ္ ။ ဇူလုိင္ ။၁၉၉၈]
______________________________________________________
`` ေမွ်ာ္စင္´´
အလြမ္းနင့္ေအာင္ ျမင္ရတယ္
တိမ္ေတြျပာလုိ႔
ေကာင္းကင္က ျဖဴလုိ႔
က်ီးကန္းေတြ တဝဲလည္လည္ ပ်ံလုိ႔
ၿပီး- သစ္ရြက္ေတြ တဝဲလည္လည္ ေၾကြလုိ႔ ။
ဟုတ္ျပီ
လမ္းရဲ႕ ရနံ႔ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္
ျပီး - အားစုိက္လုိ႔
ဓာတ္ႀကဳိးမ်ားရဲ႕ တြန္က်ဴးသံကုိ ေခါင္းငုံ႔ကာ စုပ္ယူလုိက္
အမွန္တကယ္ ကုိယ္လုပ္ရမွာ
မီးခုိးနဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ကုိ အနံ႔ခံဖုိ႔
ၿပီး- ေခါင္းေလာင္းတုိ႔ရဲ႕ အသံအုိးကုိ စူးစမ္းဖုိ႔ ။
ေျပာစရာမရွိေအာင္
အေရာင္ေတြက လွလြန္းတယ္
ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ရတယ္။
တစ္ေနရာရာမွာ
ျခြင္းခ်က္မ်ားက သြား၍ တူေနပါလိမ့္မယ္။
`` ေႏြဦး´´တဲ့
ကြ်န္ေတာ္ မဖြဲ႕တတ္ခဲ့ေပါ့
ေျခစုံရပ္ ရုိက်ဳိးခဲ့ပါတယ္ ။ ။
[ သရဖူ။ ဇြန္။ ၁၉၉၇ ]
______________________________________________________
``ေလမႈန္မႈန္ေန႔တစ္ေန႔ ´´
ေျမမွာေနရတာ ေညာင္းထင္ရဲ႕
ရြက္ေျခာက္ေၾကြ ေလမွာဝဲျပေတာ့
လက္ေခါက္ထားတဲ့ အက်ၤ ီကုိ ျပန္ေလွ်ာခ်မိတယ္။
အခုတေလာ
ေနရတာမေကာင္းဘူး
ေက်ာခဏခဏေအာင့္တယ္။
အေဝရာသီးကေလးက
ကုိယ့္အတြင္းစိတ္ကုိယ္တတြင္တြင္ခါခ်ျပေနေတာ့
ဓာတ္မွန္တစ္ခ်ပ္ကုိ ေျမျမွဳပ္သၿဂဳၤ ိဟ္ဖုိ႔
ရက္ေရႊ႕လုိက္ရတယ္။
ညက် ထြက္လာမယ့္ ၾကယ္ေတြလည္း
သဲတက်ိက်ိနဲ႔ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
အခုေတာ့
ငွက္ေတြတစ္ေကာင္မွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ။
[ စတုိင္သစ္။ ဒီဇင္ဘာ။ ၁၉၉၉]
______________________________________________________
`` အရာရာမ်ား ´´
အခ်စ္က
ေရႊတစ္ရစ္ ေငြတစ္ရစ္နဲ႔ ထြန္ေရးငင္ေနတဲ့အခ်စ္။
ေခတ္က
ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ လြယ္ပုိးျပေနရတဲ့ ေခတ္။
တယ္လီဖုန္းက
အေဝးေျပာ မလြယ္ဘူး။
သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ရာဇဝင္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
ေျမညွိစက္သုိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ။
[ ရနံ႔သစ္။ ေအာက္တုိဘာ။၁၉၉၈]
No comments:
Post a Comment