ယုဇန မခင္​ပ်ိဳ (​ေဇာ္​​ေဇာ္​​ေအာင္​)

ယုဇန မခင္ပ်ဳိ
အစအဆုံး
----------ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ေရႊျခည္ေတြ ပ်ပ်မႈိင္း၍ ေလာကတံတိုင္းမွာ အေမွာင္ၫႈိ႕ၿပီ မခင္ပ်ဳိ။အရာရာမွာ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ေသာ ရင့္က်က္ျခင္း အဆင့္ဆင့္သို႕ေရာက္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ထားသည္။ အထင္ ဆိုသည္မွာ ႐ွိတတ္စျမဲပါပဲ။ထို႕ျပင္လည္း အထူးသျဖင့္ ဥေပကၡာတရား႐ံုးကို လက္ကိုင္ထားႏိုင္သူ ဟုလည္းထင္မိေသး၏။ တခါတုန္းက မခင္ပ်ဳိ၏ ထမီအနားခတ္လိုက္ပံုသည္ ကၽြန္ေတာ၏
အသည္းႏွလံုးကို ယူေဆာင္သြားဖူး၏။ သို႕ေသာ္လည္း ခဏတာမွ်သာျဖစ္၏။တပ္မက္ျခင္းလား၊ ရသခံစားမိျခင္းလား မသိခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလံုးျပန္လာပါသည္။ အခုေတာ့ မခင္ပ်ဳိေန၀င္ေတာ့မည္ထင္ပါသည္။သြားၾကစို႕၊ သြားၾကစို႕ မခင္ပ်ဳိ။ တေယာက္ တလမ္းစီဆိုေပမယ့္ ဆံုရဦးမွာေသခ်ာပါသည္။

နီရဲေစးပ်စ္ေသာ လက္ဘက္ရည္ ပန္ကန္လံုးထဲမွာ ႏူိ႕ႏွစ္အဆီမ်ားေ၀့ေန၏။ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ဆိုင္းသံမ်ားၾကားရသည္။ ေအးျမေသာ ေလထုကို ျဖတ္၍ဆိုင္းတီးသံသည္ ခ်မ္းတုန္းစြာေျပးလာသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ညမ်ားထဲမွာ အႏုပညာရနံ႕မ်ားေ၀့ေန၏။ ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါ ကားေပၚမွာ ေရႊျခည္ ေငြျခည္ေဘာ္ၾကယ္စာလံုးေတြ ၀င္းလက္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။ ဒီေန႕ည မခင္ပ်ဳိ ဘယ္မွာကမွာလဲ ေရႊဘုန္းဒိန္မွာလား။ ပုလဲ ေငြေရာင္မွာလား။ ႐ံုးေတာ္ႀကီးမွာလား၊မလြန္မွာလား။ ေစ်းခ်ဳိမွာပဲလား။ လူတေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလား။ ဘာမွမဟုတ္ေသာသာမန္ ေရေျမာင္းကေလးျဖစ္ေပမယ့္ ေရနီေျမာင္းသည္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏။အတြင္းေရးမ်ားကို ေက်ာက္တံုး၊ ရႊံ႕ႏွစ္ႏွင့္ ေရၫွိရြက္ အၾကားမွာသိမ္းဆည္းထားသူျဖစ္၏။ စိန္ျမင့္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏူၾကည္အေဆာင္ကို
သြားၾက၏။ ဟိုေကာင္ကို မေတြ႕၍ ေရနီေျမာင္းေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဥာဥ့္နက္ေအာင္ထိုင္ၾကည္သည္။ စိန္ျမင့္သည္ စကားမ်ားေပမယ့္
စကားေျပာေကာင္း၏။ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ အလကၤာအေၾကာင္းေတြကို ေျပာသည္။နတ္သွ်င္ေႏွာင္ အေၾကာင္း၊ အိုမာခယမ္ အေၾကာင္း၊ နီ႐ူဒါ အေၾကာင္း၊ေခတ္စမ္းကဗ်ာ အေၾကာင္းေတြေျပာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးႏွင့္ ကဗ်ာ၏ အလုပ္အေၾကာင္းလည္းေျပာသည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာသည္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါကားလိပ္အေၾကာင္းကိုသာ စိတ္ေရာက္ေန၏။ ပြဲေစ်းတန္းက မိုနဲ႕ေမာင္ႏွမ အိုးကင္ေၫွာ္နံ႕သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကေလးသာ စိတ္ကူးေနမိ၏။ လထြက္ၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းမွတ္ေနသည္က ထိုည ကၽြန္ေတာ္မခင္ပ်ဳိကို သတိမရ။ စကားစပ္လို႕လည္း မေျပာမိ။ထေနာင္းပင္ ကိုင္းဖ်ား လတျခမ္းခ်ိတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အခ်စ္အေၾကာင္းစကားစပ္မိၾက၏။ စိန္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ကြဲလြဲခဲ့ၾကသည္။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ရႊန္းလဲ့ ညိဳေမွာင္ အလိုမက်ဟန္ေဆာင္တဲ့မ်က္ေစာင္းကေလးလား။ ဘယ္တဆစ္၊ ညာတဆစ္ ခ်ဳိးခ်လိုက္တဲ့လက္ေမာင္းသြယ္သြယ္ကေလးရဲ႕ အဆံုးမွာ ေကာ့ၫႊတ္ပ်ံတတ္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားကေလးေတြလား။ဆိုက္မီး အေျပာင္းမွာတခ်က္၀င္းလက္သြားတဲ့ ရင္ၫြန္႕၀ါ၀ါကေလးလား။ဒူးကေလးေတြ ၫႊတ္ၿပီးဒူးေပၚမွာလက္ႏွစ္ဘက္တႏွီးလန္ခ်လုိ႕ပခံုးကေလးဘယ္ညာလႈပ္လို႕ ဇာတ္စင္ အေရွ႕ပိုင္းကို အေျပးကေလး ထြက္လာတဲ့ဟန္ကေလးလား။အခ်စ္ဆိုတာ မခင္ပ်ဳိရဲ႕ မ်က္ႏွာလား၊ အသံလား၊ကိုယ္လံုးလား၊ ဟန္လား။ အခ်စ္ဆိုတာ အေၾကာင္းတရားလား အက်ဳိးသက္ရာက္မွဳလား။လူေတြ ညာေျပာေနၾကာတာပါ။ တကယ္တမ္းက လူဟာ ဘာသာစကားကို အေတာ္
လံုလံုေလာက္ေလာက္ က်က်နန ေျပာတတ္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး မုသားေတြမျမင္သာေအာင္ဖံုးဖို႕ ၀ွက္ဖို႕ ေနရာေကာင္းတခု ရခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္ပညာ႐ွင္ကမွေျပာသံမၾကားဖူးပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ကလာ ေပးဆပ္ျခင္း ဟုတ္ရမွာလဲမခင္ပ်ဳိရယ္။ ရခ်င္ယူခ်င္တာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ မခင္ပ်ဳိရယ္။ ငါေတာ့ေပးဆပ္လိုက္ၿပီလို႕ ထင္ေနတဲ့သူကိုေတာ့ ထင္ေနပါေစေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ရခ်င္တာ၊ ယူခ်င္တာ၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။ အဲဒီတညကလည္း အရင္ ညေတြလိုပါပဲ။မခင္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုေနတယ္လို႕ ထင္မိတာဟုတ္မဟုတ္ ျပန္စဥ္းစား မေနပါဘူး။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းညေတြဟာအားလံုး ကဗ်ာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အၿငိမ့္မင္းသမီးေပါင္းမ်ားစြာဟာမႏေလးၿမိဳ႕တေနရာက ဇာတ္စင္ေပၚမွာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကရင္းဆိုရင္းနဲ႕ကဗ်ာေတြကို ဖန္တီးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ပြဲၿပီး မီးမွိတ္လို႕ ကားလိတ္ေတြရုတ္သိမ္းတဲ့အထိ မေရာက္ပါဘူး။ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ေလာကရဲ႕ႏွလံုးသားထဲက တေနရာမွာ အားလံုး စုရံုးေနၾကတယ္။ ေသြးေၾကာထဲမွာလွည့္ပတ္ေနၾကတယ္။ ႏွလံုးသားထဲမွာ ျပန္႕၀င္ေနၾကတယ္။ ေလာကရဲ႕ ရင္ခုန္သံတခ်က္ၾကားရတိုင္း အဲဒီကဗ်ာေတြ အားလံုးဟာ သီဆိုကခုန္ေနၾကတယ္ဆိုတာ။လူတိုင္း သတိျပဳမိၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေသဆံုးကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီးေတြလည္း အဲဒီကဗ်ာေတြထဲမွာ ရွိေနၾကတယ္။ မခင္ပ်ဳိ ကပါ၊ဆိုပါ အႏူပညာဆိုတာ မခင္ပ်ဳိရဲ႕အလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးပါပေကာ။လူဆိုတာ ညာေျပာတတ္တယ္။ လိမ္ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခု ဒီတခါေတာ့
ကၽြန္ေတာ္မညာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာ မခင္ပ်ဳိကိုပါ။

ေ၀းလံေသာ အရပ္တပါးမွ ဓါးပတလားသံ ခပ္သဲ့သဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားေနရသည္။၀ါးရြက္ႏွင့္ လက္ခတ္ ထိေတြ႕လိုက္သည့္ အခါတိုင္း၊ ၀ါးရြက္ေပၚ လက္ခတ္က်သည့္အခါတိုင္း ရင္မွာေပါက္ကြဲမွဳ ျဖစ္ရသည္။ ေ၀ဒနာ၏ နာက်င္စြာေသာအျဖစ္သည္ပင္လွ်င္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းလွေခ်သည္။ ေတာင္ေတာင္ငယ္ ေတာယံႏွင့္ေမာေလေအာင္ ေ၀းက်ဴးသီေခါင္၊ ရီေမွာင္ညိဳညိဳဆိုင္းဆိုင္း
ေ၀မွဳိင္းမွဳိင္းေလး ပင္တုိင္းသာ မာလာႀကိဳင္ႀကိဳင္သင္း။ႏွင္းယြန္း၀သန္ေႏြ၊ စံုၿမိဳင္ေျခဦး သာဟန္ေလ သာဆန္းထူး။ သံသရာေတာအုပ္အတြင္းမွာ ေမွာင္လြန္းလွသည္။ ဘယ္ေသာ အခါမွ လမ္းမမွားဟုဟစ္ေႂကးေနသူသည္ သူလမ္းမွားေနေၾကာ္းမသိ။ အင္ၾကင္းပန္းေတြ ပင္လံုးေ၀ေ၀ပြင့္ေန၏။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူလာ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္ခ်ထားခဲ့သနည္။
အထီးက်န္မွဳ၊ အားကိုးမဲ့မွဳ။ ဘာဆို ဘာမွ မတတ္ႏိူင္မွဳတို႕သည္ ခင္းထားေသာကၽြႏ္ုပ္၏ လည္ပင္းေပၚသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာက်လာသည္။ ေလာက တေရးႏူိးၿပီးလား။တဖန္သစ္ၿပီလား။ တေန႕ေဟာင္းသြားၿပီလား မသိပါ။ ေတာ အလယ္မွာ ေမာတယ္ မရယ္။
သူတို႕ ဘာလိုခ်င္ၾကည္သည္လဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကသည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွမလိုခ်င္ပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဟု လိမ္ညာ၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကမၸာေပၚမွာအရွက္မဲ့သူတေယာက္ တိုးသြားၿပီ။ အိုး လွလြန္း လွလြန္းလွပါသည္။ မိန္းမဆယ့္သံုးေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။

ေသတၱာထဲမွာ ေႁမအစိမ္းေရာင္ တဆယ့္သံုးေကာင္ေခြေနသည္။ ဘယ္ကိုသြားၾကမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚသို႕ ႏူးညံ့ေသာ ပန္း၀တ္ဆံမ်ား ကတီပါပြင့္ဖတ္မ်ား မိုးကဲ့သို႕ ဖြဲဖြဲရြာက်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တကုိယ္လံုးပြင့္ဖတ္ ၀တ္ဆံေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။ အနီေရာင္ ခတာပန္းမ်ားပြင့္ဖတ္လိန္၍ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္ ခုႏွစ္မိနစ္ ေစ့သြားၿပီ။ေမာလွခ်ည့္ရဲ႕ ...။ ေတာအုပ္သည္ ပို၍ ပို၍ ေမွာင္လာေနသည္။

မခင္ပ်ဳိ။ ယုဇန မခင္ပ်ဳိ။ လြမ္းလိုက္ရတာ မခင္ပ်ဳိရယ္။ေအာင္ျမင္တာေတြ၊ ႀကီးျမင့္တာေတြ။ ေက်ာ္ၾကားတာေတြ။ အခုေန က်ဳံးေဘးမွာေလျပည္ တျဖဴးျဖဴး ရွိေနမွာေပါ့။ ဘယ္သစ္ပင္ စိမ္းပံုနဲ႕မွမတူတဲ့ထေနာင္းပင္ ျဖဴျဖဴေတြရဲ႕ အရိပ္စိမ္းမွာ မခင္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုရဲရဲတြဲပါ။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း တမ်ဳိးပဲလို႕ ၾကားဖူးတယ္။ ၾကည့္စမ္း မခင္ပ်ဳိ၊ေကာ့လိုက္ ေကြးလိုက္၊ ညႊတ္လိုက္ လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႕ ေလာကကိုအသက္ရွဴတခဏရပ္သြားေစႏိုင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္ကေလးေတြ။ဒီလက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ လႈပ္ရွားရင္းေကြးညႊတ္ေကာ့ပ်ံတဲ့ လက္နဲ႕စပ္လိုက္တဲ့
ကဗ်ာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ သိမ္းထားတယ္ သိလား။ေအာင္ပင္လယ္တာတရိုးမွာ ေရႊမိုးေတြ ညိဳ႕ၿပီ မခင္ပ်ဳိ။ မိုးရြာမယ္
မထင္မိပါလို႕ တဘက္ကေလး မပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မွာ မိုးခိုလို႕ရပါတယ္။မိုးေတြသည္းလိုက္တာ။ မိုးရြာတဲ့ေန႕ကို သတိရလိုက္တာ စုတ္ခ်ာယိုင္ရြဲ႕တဲ့လဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္စြန္းမွာ ေနေရာင္ျခည္ကေလးတခက္လက္ေနတယ္။မိုးခက္ မိုးပြင့္ ကန္႕လန္႕ကာကို ျဖတ္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာမခင္ပ်ဳိၿပံဳးတာနဲ႕ သိပ္တူတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွာ သစာမဲ့သူေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ေနလိုက္ၾကတာ။ ဘာဆိုတာမွတ္လို႕ မခင္ပ်ဳိကေတာ့ေျပာလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အခါမွာ မခင္ပ်ဳိကို သတိရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူးေလ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးေတြက ရွင္ဥတမေက်ာ္ရယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီရယ္၊ေဇယ်ရယ္၊ ပန္းခ်ီေအာင္စိုးနဲ႕ ခင္ေမာင္ရင္ရယ္၊ စိန္ေဗဒါရယ္လြတ္လပ္ခြင့္ရယ္၊ ပိေတာက္ပန္းရယ္၊ လဘက္ရည္ ခ်ဳိေပါ့က်ရယ္။ ေခတ္ေပၚဂီတရယ္၊
မခင္ပ်ဳိရယ္။ မ်ားေတာ့ အမ်ားသား မႀကိဳက္ဆံုးအရာေတြက ဟိတ္ဟန္ႀကီးတာရယ္၊၀က္သားေပါက္စီရယ္၊ သေဘာၤသီးအေစ့ရယ္၊ တတိယ တန္းစားေ၀ဖန္ေရး ဆရာရယ္၊ကုန္းေခ်ာတိုက္တာရယ္၊ မနာလိုမွဳရယ္၊ သဇင္ပန္းရယ္၊ ဒံေပါက္ထမင္းရယ္၊အနီေရာင္ရယ္၊ ေနကာမ်က္မွန္ရယ္၊ စိန္ေရႊရတနာရယ္။

ႀကိဳက္တာေတြ မႀကိဳက္တာေတြ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့လည္းဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ဘ၀ဟာနိဂံုးခ်ဳပ္သြားတာပါပဲ။ ဘ၀ဆိုတာ ေနဖို႕လား။ ေနဖို႕
ထိုင္းဖို႕ျပင္ဆင္ေနလိုက္ၾကတာ။ သူတို႕ေတြရဲ႕ မဟုတ္တဲ့အလုပ္ေတြကိုကမာ့အျပင္ဘက္ထါက္ၿပီး ခပ္ခြာခြာၾကည့္မွ ျမင္ရတာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ဒီသစ္ပင္ ေအာက္ ၾကည့္ရင္လည္း တကယ္လုိ႕ၾကည့္တတ္ရင္ေပါ့ေလ။ ျမင္ရပါတယ္တဲ့။
တေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာဖူးတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့သူလည္းေနစရာျပင္ရဦးမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေပါေလေရာ။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသားပဲ။ဘ၀ဆိုတာ စကတည္းက မွၾးလာတယ္ ဆိုတဲံ အေၾကာင္း၊ ယန္းေပါဆက္ကို ဖတ္ဖူးဖို႕မလိုပါဘူး အစကတည္းက သိတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ေတာ့ဖတ္ၾကည့္ပါတယု္ ဖတ္ရွင္ေပါ့ေလ။ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ သူရဲ႕ ထရိုင္ေယာ္ေလာ္ဂ်ီ၀တဳႀကီးသံုးပုဒ္ ဖတ္တယ္ မႀကိဳက္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကေလးေတြေတာ့သေဘာက်သလိုလိုရွိရဲ႕ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အနက္ေရာင္ငွက္မ်ား လာၾကေတာ့မယ္တဲ့။
။

ဒါေေပမယ့္ မခင္ပ်ဳိ။ အဲဒီညက မခင္ပ်ဳိဟာ ေဘာ္ၾကယ္ေတြ လက္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္၀တ္စံုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ငွက္ျဖဴမေလး တေကာင္၊ခိုျဖဴမေလးတေကာင္ပါပဲ။ အၿမီးေကာ့ေကာ့ ေထာင္ေထာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အသည္းႏွလံုးရွိတဲ့ ရင္ထဲမွာ လိုဏ္ေခါင္းမ်ာ ေတာင္ပံ တဖ်က္ဖ်က္ခက္ေနသလိုပါပဲ။ ဆင္စြယ္ယပ္ေတာင္ ျဖဴျဖဴကေလး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာအရပ္ကိုတည့္တည့္ညြန္ၿပီး ““မိဘေပးစား ဒီလူႀကီး ဇနီးရပါေစ”” ဆိုတဲ့သီးခ်င္းကို မခင္ပ်ဳိဆိုခဲ့တယ္။ ေနာက္တႏွစ္မွာပဲ မိဘေပးစားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဇနီးရခဲ့တယ္။ အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မသာယာဘူးတဲ့လူတိုင္းေျပာၾကတာပါပဲ ၀တဳဆရာေတြ ရုပ္ရွင္ ဆရာေတြ ဆိုရင္သိပ္ေျပၾကတာပဲ။
ထပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါကိုက ပရမတ္တရားတခုလို၊ တုမတသစာတရားတခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ေျပာလိုက္ၾကတာ ဟိုမွာ မခင္ပ်ဳိ။ မိုးရြာၿပီးစ ခဲသားေရာင္ထေနတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ဗ်ဳိင္းျဖဴတအုပ္ ျတ္ပ်ံသြားတာ လွလိုက္တာ။ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႕ေတာ့ အျခားသူေတြ အတြက္တာ၀န္မယူႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ေတာင္ မနည္းတာ၀န္ယူရတာ။

ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႕ေတာ့ အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာဘူးဆိုတာသေဘာမေပါက္ပါဘူး။ သီတာကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္တာ မိဘေတြ ေပးစားလို႕။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္သလား၊ မခ်စ္ဘူးလား ဆိုတာစဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ပါဘူး။ ေလးဘက္ေလးတန္က ေတာင္ႀကီးေလးလံုး ပိက်လာသလိုေရွာင္မရတဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀န္း ဘာညာေတြ စုၿပံဳဖိညွပ္ၿပီး သီတာနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးစားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဖို႕မႀကိဳးစားမိပါဘူး။ သီတာဟာ သိပ္လွတယ္ မခင္ပ်ဳိ။ သိပ္ကိုလွတယ္။
ရွားရွားပါးပါး ရက္ရက္စက္စက္လွတယ္။ မကြယ္မ၀ွက္ မလိမ္မညာေျပာရရင္မခင္ပ်ဳိထက္ အမ်ားႀကီး ပိုလွတယ္။ သူ႕အလွမွာ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့တကယ္အျပစ္မရွိဘူး။ သိပ္လွတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆကဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းကရွိခဲ့တာက မိန္းမတေယာက္မွာ ရုပ္လွဖို႕က အဓိကပဲ။စိတ္လွဖို႕ဆိုတာ သာမည။ အဲဒီ အယူအဆက ခိုင္ခိုင္မာမာပဲ တေယာက္ေယာက္ကမေက်နပ္လို႕ ျပင္းလာလွ်င္၊ ေစာဒကတတ္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ႏူိင္ေအာင္ေျပာႏိုင္ခ်င္မွ ေျပာႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ အယူအဆကိုေတာ့မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ ပင္လယ္ျပင္မွ ေန၀င္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းလွတာေရးစပ္ကသဲေသာင္ ေဖြးေဖြးျပန္႕ျပန္႕လွတာ ပိေတာက္ပင္ကပင္လံုးပြင့္လို႕လွတာ၊ မွဳိင္းညိဳ႕ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္စဥ္တန္းႀကီးေတြ လွတာ။အုန္းပင္အုန္းလက္ ေတြေပၚမွာ က်ေနတဲ့လေရာင္ျခည္ လွတာ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့။ သီတာလွတာ အဲလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့အဖို႕ေတာ့လက္ထပ္ၿပီးလို႕ႏွစ္ရက္ခြဲေလာက္ၾကာတဲ့အခါ သီတာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေမးတယ္။ သူ႕ကိုခ်စ္လားတဲ့။ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျဖလိုက္တယ္ထင္သလဲ မခင္ပ်ဳိ။ မဆိုင္းမတြပါပဲ။ သီတာကို
သိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ သီတာ ၿပံဳးၿပံဳးကေလး ကၽြန္ေတာ့ ပုခံုးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး မ်က္စိ မွိတ္ထားတယ္။ အဲဒီ အေျဖကို ေပးလိုက္ၿပီးတဲ့ အခါေလာကတခုလံုး တိတ္ဆိတ္သြားတာကို ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ခံစားလိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိပ္ခန္းထဲက ေလေအးစက္သံ၊ ဓါတ္ျပားခ်ိန္ခ်ာမွာလည္းလင္ဒါရြန္စတတ္ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့သီတာရဲ႕ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ခ်စ္စကားေတြကိုလည္း ပူေႏြးတဲ့ထြက္သက္နဲ႕ေရာယွက္ၿပီး ၾကားေနရတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို သိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ ခဏ ကၽြန္ေတာ္ခံစားိမတဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ ဘာနဲ႕မွ မတူပါဘူး။ တသက္မွာ တခါမွမခံစားဖူးပါဘူး။ သေလာကလံုးတိတ္ဆိတ္သြားလိုက္တာ ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းပါတယ္။ သီတာကေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ သိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါပဲ။ မေပ်ာ္တာကကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္လွတ့ဲ သီတာ ဘာမွေျပာစရာမရွိတဲ့ သီတာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ပံုရတဲ့ သီတာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီ။ မနက္ပိုင္းေဆးရုံၾကီးလိုက္ပို႕၊ ေန႕လည္ပိုင္း ထမင္းစားဖို႕ သြားႀကိဳျပန္ပို႕ညေနက်ေတာ့ ေရႊဘံုသာလမ္းက သူ႕ေဆးခန္းကိုလိုက္ပို႕ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ျပန္ေခၚကၽြန္ေတာ္ အလုပ္က ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ဘာမွမလိုဘူး
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပိုေနတယ္။ အပိုဆံုးကေတာ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ တေလာကလံုးအုတ္အုတ္က်ပ္က်ပ္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးေအာင္ ႀကံရဖန္ရတ့ဲ အလုပ္ကိုလုပ္ေနရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သလားလို႕ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ စိတ္ညစ္စရာ ေသာကမရွိတာကို ေပ်ာ္တယ္လို႕ေျပာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရး သာယာသလားေမးရင္လည္း သာယာတယ္လို႕ ေျဖရမွာပါပဲ။ဘာျပသနာမွမရွိတာ အရာအရာ အဆင္ေျပေခ်ာ့ေမြ႕ေနတာကို သာယာတယ္လို႕ ေခၚရင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ သာယာေနတာပါပဲ။ သိပ္လွတဲ့ သီတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ခံစားသိရွိလာရတယ္။ အဲဒီ အခ်စ္ကို သူဘယ္လိုေမြးျမဴယူသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ခ်စ္သလား
မခင္ပ်ဳိ။ အဲဒီေမးခြန္းဟာ တစ္ကေနျပန္စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးထက္ ပိုတယ္။တစ္ရဲ႕ဟိုဘက္ တစ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဘာဂဏန္းမ်ား ရွိေသးလဲ။ အဲဒီက စရမယ္။ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ မခင္ပ်ဳိ။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ဘာလဲကိုမွ ေရေရရာရာ မသိပဲနဲ႕သီတာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သလားေမးလိုက္ရင္ အဆင့္ေက်ာ္ေနၿပီေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုုလုပ္ေျဖမလဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ရယူျခင္း ပိုင္ဆိုင္ျခင္းသစ္ခြပန္းပြင့္ကေလးလိုလွတဲ့ မသီတာကို ကၽြန္ေတာ္ ရယူၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ခ်စ္သလား ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္သလား။

ဟန္ေဆာင္ျခင္းမ်ားကို အရည္က်ဳိ၍ ေလာက၏နံရံအား သုတ္လိမ္းညစ္ညမ္းေစသူကိုဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မုသားရင္ႏွင့္အျပည့္ရွိပါသည္။ အခ်စ္၏အစႏွင့္အဆံုးကို မသိေသးေသာ္လည္းဟန္ေဆာင္ေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခုကို မလႊဲမေသြျဖတ္သန္းသြားရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဘယ္သူမွ ဘာမွမဟုတ္ၾကပါ။

ထိုအခ်က္ကို သူကပင္ စတင္ေတြ႕ရွိေလဟန္ႂကား၀ါ ဂိုက္ထုတ္ေသာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္ ဘာမွ မဟုတ္ပါ။ အခ်ဳိ႕လူမ်ား အစာမေၾကေသာ ေရာဂါရွိ၏။သူတို႕ပါစပ္မွ မာ့က္စ္၀ါဒေလခ်ဥ္တတ္ေသာ ရနံ႕ရသည္။ တခါတရံစကားလံုးမ်ားသည္ေျမကိုခြဲ၍ ဘြားခနဲေပၚလာတတ္သည္ ေန႕ညဘယ္မွကမည္လဲ။

ညေနခင္းသည္ ဆည္းဆာတို႕အႏွံ႕ျပန္႕လႊတ္ေန၏။ လက္ကိုတြဲ႗ရဲရဲဆုပ္ကိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အမိုးေအာက္ ေကာ္ရစ္ဒါစၾကၤ ံတေလွ်ာက္ေရညွိမ်ားျဖင့္ ေခ်ာက်ိလ်က္။ မိုးစက္မ်ား ထိေတြ႕ေသာအခါ ေရအိုင္ထဲကကံ့ေကာ္ရြက္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ရဲရဲတြဲပါ။ ûေလကတြင္အေကာင္းဆံုးသတိရေနျခင္းသည္ ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေလာကကကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာၾကားခဲ့သည္ကို ေမ့သြားၿပီ။ စုတ္ခ်ာေသာလဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ သူ႕ကိုခ်စ္ေၾကာင္းေျပာ၍ ကေလာသို႕ခိုးယူထြက္ေျပားသြားခ်င္သည္ကို သူသိဖို႕ေကာင္းပါသည္။ လူတခ်ဳိ႕ရင္ထဲမွာမီးပံုးမ်ားရွိေၾကာင္း ယံုပါၿပီ။ အႏူပညာ ဆိုသည္မွာ သီတာေရစင္လိုေအးျမသည္ဟု ဆိုစကားရွိေသာ္လည္း သီတာေရစင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕မျမင္ဖူးပါ။ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကလာ႗ ဘယ္ကိုသြားမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆရာသည္ ေဇာ္ဂ်ီျဖစ္သည္။ဆရာေရွ႕ကသြားပါ။ ေလာက၏ အစြန္အဖ်ားတေနရာ န၀မေျမာက္ တိမ္တိုက္ေပၚတြင္ဆရာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆံုပါမည္။ ေတာင္ဆီက မိုးေတြ ညိဳ႕လာျပန္ၿပီ။ဘယ္မ်ားေရာက္ေနသလဲ မခင္ပ်ဳိရယ္။

မႏေလးအသင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေပးပြဲရွိတယ္လို႕ စိန္ျမင့္ကေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္ မႏေလးသား မဟုတ္ေပမယ့္ မႏေလးအသင္းကို စိန္ျမင့္နဲ႕သြားေနက်။အရက္ေသာက္၊ ဘိလိယက္ထိုး။ မခင္ပ်ဳိကို စပယ္ရွယ္ ဖိတ္ထားတယ္လို႕လဲ ေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အခ်စ္ဆိုတာဘာမွန္းခုထိမသိေသးေပမယ့္ မခင္ပ်ဳိက်ေတာ့ သိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ထင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းသာလိုက္မလဲ။ မႏလးအသင္းမွာ ယုဇန မခင္ပ်ဳိ ကမယ္တဲ့။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီေန႕က ရက္အား သီတာကို ဆံပင္အလွျပင္တဲ့ဆိုင္လိုက္ပို႕ရတယ္။ႀကိဳလဲေျပာမထားဘူး။ဆိုင္မွာထားခဲ့ၿပီးေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္ဆိုလည္းမရ။ တခုရွိတာက သီတာဟာ ဒီလိုႏွစ္ေယာက္တည္းအတူေနရတဲ့ ရက္အားဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘူး။သူ႕အလုပ္သြားတဲ့အခါလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို တခါတည္းေခၚသြားခ်င္တယ္။တာေနာယကဘီလူးလို လည္ပင္းမွာဆြဲၿပီး ေရႊၾကဳပ္ကေလးထဲထည္းခေခၚသြားခ်င္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့ကို ထည့္ေခၚသြားနိုင္ေလာက္ေအာင္ဂ်ဴတီကုတ္မွာ အိတ္ေထာင္အႀကီးႀကီး ခ်ဳပ္တပ္ထားရေကာင္းမလားလို႕လဲ ေျပာရဲ႕။
ေယာက်ၤားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္တာဟာ စိတ္မခ်တာလား၊ သိပ္ခ်စ္တာလား။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူစိတ္ခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ီစကီေသာက္တာရယ္၊ဘိလိယက္ထိုးတာရယ္၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တာရယ္ကလြဲလို႕ တျခားရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့မွာ အငမတန္လွတဲ့ အင္မတန္စြဲမက္စရာေကာင္းတဲ့၊ အင္မတန္တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္တတ္တဲ့ သီတာရွိေနၿပီပဲ။အဲေလ ဒါနဲ႕ဆံပင္ အလွျပင္ဆိုင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့တခါမိုးကုတ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရန္ကုန္လာလို႕သြားေတြ႕တယ္ လိုက္သြားရတယ္။အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကိုေခၚၿပီး ညစာစားတယ္။ ျပန္ပို႕ရတယ္ ည ကိုးနာရီကိုထိုးပါေရာ။

မခင္ပ်ဳိနဲ႕လြဲရတာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းလိုက္တာ။ဒါေပမယ့္ဘာတတ္ႏူိင္မွာလဲ။မႏၲေလအသင္းႏွစ္ပတ္လည္ပြဲႏွစ္ရက္ဆက္မလုပ္ဘူး။
မခင္ပ်ဳိလည္း ႏွစ္ခါဆက္ကမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာညိကိုးနာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ အိပ္တဲ့အထိ စိတ္ထဲမွာ
ဘယ္ဘိုျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ ဆယ့္တနာရီေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဆယ့္တနာရီထိ မခင္ပ်ဳိနဲ႕လြဲရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာကၽြႏ္ေတာ္ အိပ္မက္မမက္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းေတာ့ ဘယ္သတိရမလဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အမွန္ေျပာရမလား မခင္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ္သတိမရေတာ့ဘူး။

အိပ္ယာက ႏူိးလဲႏူိးေရာ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေစာေစာစီးစီးေပါက္ခ်လာတယ္။ ျမင့္သိန္းရယ္၊ ေက်ာ္ေမာင္ရယ္၊ ေအးကိုရယ္။ငွက္က်ားရယ္၊ ဘသန္းတင္ရယ္၊ ကိုသန္းလြင္ရယ္ ဘယ္သတိရဖို႕ အခ်ိန္ရွိေတာ့မလဲ။ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနတယ္။ တခါ တခါေတာ့ သတိရရဲ႕။ဒီလိုပါပဲေလ ေနာက္ မခင္ပ်ဳိ မႏၲေလး ျပန္သြားတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရရဲ႕။
ျပန္သြားေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပဲ။ မိုးကုန္လို႕ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီဆိုရင္ပဲမႏၲေလးမွာ အၿငိမ့္ပြဲေတြျခိမ့္ျခိမ့္သဲေတာ့မယ္ဆိုတာ အသိကေတာ့တႏွစ္တခါေပၚလာတတ္ရဲ႕။ အဲလို အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ မခင္ပ်ဳိကို သတိရတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တမ္းတမိတာ မခင္ပ်ဳိကတာ ဆိုတာေလးတါကို ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးဇာတ္စင္ေဘးက ေငးၾကည့္ေနခ်င္တဲ့ တမ္းတမွဳမ်ဳိး ဥာဥ့္နက္လာတာနဲ႕အမွ်အေအးဓါတ္က ပိုလာတယ္။ ပြဲမၿပီးပါေစနဲ႕ ပြဲမၿပီးပါေစနဲ႕ဦးလို႕ ရင္ထဲၽြွာလႈပ္ရွားရတဲ့အရသာ။ အဲဒါေတြကိုအစားထိုးလို႕မရပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့
ဒီေလာကမွာ ယုဇန မခင္ပ်ဳိ ႏွစ္ေယာက္မရွိလို႕ပါပဲ။ သီတင္းကၽြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္းမွာ မခင္ပ်ဳိကို သိပ္တမ္းတမိတာပဲ။ ေလထဲမွာ
၀ဲပ်ံလြင့္ေမ်ာလာတဲ့ ပတ္မသံ၊ စခြံသံ၊ သံပတၱလာသံ၊ ေၾကးေနာင္းသံ၊အဲဒီအသံေတြမွၾ ႏွင္းရည္စက္ေတြ ခိုတြဲလို႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနတယ္။ အရပ္ရွည္တဲ့ ေရႊေရာင္မိန္းကေလး ဆူန္အင္တန္ဟာ အားကစားေဘာင္းဘီတိုကေလးနဲ႕ အေျပးေလ့က်င့္ေနေလရဲ႕။သြယ္ေပ်ာင္းတဲ့ ေျခတံရွည္ကေလးေတြ လႈပ္ရွားေျပးသြားေနတာ ၾကည့္ရင္းနဲ႕မခင္ပ်ဳိရဲ႕ ထဘီအနားခတ္လိုက္ပံု၊ ထဘီနားျဖဴျဖဴႀကီး၀ဲက်သြားပံုကိုျမင္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ၿပီးသြားလို႕ အိပ္ယာ၀င္ၾကေတာ့ တဘက္လွည့္အိပ္ခ်င္ေယာင္ေတာင္ေနတဲ့ သီတာရဲ႕ေမးရိုးကေလး ဖြဖြညင္သာနမ္းလိုက္တဲ့
အခါမွာေတာ့ မခင္ပ်ဳိကို သတိမရတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မခင္ပ်ဳိရယ္ကိုယ့္ဘာသာ က်ိတ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါေမးမိတဲ့
ေမးခြန္းႏွစ္ခုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္ အခ်စ္ပါတယ္မပါဘူး ဘာညာ မသိဘူး အခုေတာ့သီတာ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ အိမ္ေထာင္ေရးသာယာတယ္ သီတာ့ကိုခ်စ္သလားေမးတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အေျဖဟာတံု႕ဆိုင္းေ၀့၀ဲၿပီးေတာ့ တခုခုကို
မီးခိုးလံုးေတြ ေ၀့၀ိုင္းဖံုးအုပ္ သြားသလိုမ်ဳိးအေျဖေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္ မခင္ပ်ဳိကို ခ်စ္သလားလို႕ေမးတဲ့အခါ အေျဖဟာ
ပါးစပ္ဖ်ား ႏွဳတ္ဖ်ား မေရာက္ခင္ရင္ထဲက ေျဖၿပီးသြားၿပီ။ မခင္ပ်ဳိကိုကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ ဘယ္လိုလဲရွင္လို႕ေမးမလို႕လား မေမးနဲ႕မခင္ပ်ဳိ
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပဖို႕မဟုတ္ဘူး။ သက္ေသထူဖို႕မဟုတ္ဘူး ရွင္းျပလို႕လည္းရခ်င္မွရမယ္ ထူစရာသက္ေသလည္း ၇ွိခ်င္မွရွိမယ္ ရွိတယ္ထားဦးယံုေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာဟာ ခ်စ္တာပါပဲခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္တာပါပဲ မခင္ပ်ဳိ။

ေန၀င္ခ်ိန္ တိမ္ေတာက္ျခင္းသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ အညဳိေရာင္မ်က္မွန္ကိုင္းေနာက္မွ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ သူေတာင္းစားအိုးႀကီး၏ဆုေတာင္းသံသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ၾကက္သားဆီျပန္ဟင္းသည္ကဗ်ာျဖစ္၏ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ပန္လာဆပ္ေသာ အေႂကးငါးက်ပ္သည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ႏႈတ္ခမ္းပါးလွပ္ပါးစပ္ပိတ္ထားေသာ အၿပံဳးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ အေမ၏ေခၚသံသည္ကဗ်ာျဖစ္၏ အေဖက်ဳိေပးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ခရမ္းေရာင္သစ္ခြပန္းသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ ဆံတိုျပတ္ႏွင့္ သမီးေလးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ေအာ္ဟစ္ရယေမာေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္ႏွာသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ စပါးခင္းသည္
ကဗ်ာျဖစ္၏ အရာအားလံုးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ မခင္ပ်ဳိသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏ ကဗ်ာ၏ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္သို႕ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေအာင္ပံုကို အပန္းတႀကီးရွာေဖြေနၾကေသာ သူမ်ား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကမ္းသေျပးတည္း။ မထိုင္ပါႏွင့္။အျပင္ဘက္တြင္ ႏူပ်ဳိေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕မ်ားႀကိဳင္လႈိင္စြာကူးခတ္လႊင့္ေမ်ာလွ်က္ရွိေနသည္။ အခန္းတြင္းက အံဆြဲထဲမွာ ပိုးဟပ္တေကာင္၊ပ်ဳိ႕ေဟာင္းတေစာင္ႏွင့္ ပင္အပ္တထုပ္ရွိသည္။ လူတေယာက္သည္ ကဗ်ာဆိုေသာအရာကို စားမျဖင့္ ႏူပ္ႏူပ္စဥ္း၍ ၫကဗ်ာေကာင္းသည္ဟု ေျပာသည္။

ေနာက္တေယာက္က ကဗ်ာကို မတို႕မသိ အေ၀းကၾကည့္၍ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာ၏။ထိုလူႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ကၽြန္ေတာ္က ကားစင္တင္၍ ကြပ္မ်က္လိုက္ၿပီး။ကဗ်ာဆိုတည္မွာ မည္သူ႕အတြက္ ျဖစ္သည္ဟု မည္မွ်ပင္ ေျပာၾကေစကာမူဥာဏ္တိမ္သူမ်ားအတြက္ မဟုတ္သည္ကား ေသာခ်ာ၏။ ၫလဘက္ရည္ခြက္ကိုျပန္ယူသြားပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေတာ့မယ္
ပန္းေပါင္းတစ္ရာဆီဖ်န္းပတ္၍ျပတင္းကို ဖြင့္ထားပါ။ ဟိုးလိမ္ကအရာအားလံုးတြင္ ကဗ်ာရွိသည္ဟု ေျပာဖူးသည္။

ဆန္းေတာ့အဆန္းသား။ ေလာကႀကီးမွာ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ဖ်ားတတ္နာတတ္ၾကတာကိုး။ တေန႕ကဆို နည္းနည္းေတာ့ၾကာပါၿပီ။ မသီတာ ဖ်ားတယ္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္ဘူး။ အပူရွိန္ႀကီးလြန္းလို႕ထင္ပါရဲ႕ နဖူးကေလးေပၚေရသဘက္ကေလးတင္ေပးရတဲ့အထိပါပဲ။ သူ႕နဖူးကေလးေပၚမွာ ေရဆြတ္ထားတဲ့ ေမႊးပြလက္ကိုင္ ပု၀ါေလး အသာအယာတင္ေပးရင္း သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို
ေငးၾကည့္ေနမိတယ္သိပ္သနားတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အလိုလိုျပည့္က်ပ္ခြန္းသိပ္လာတယ္ ငိုခ်င္သလိုလိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူခ်င္းလဲၿပီ ေ၀ဒနာခံလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ပါ မသဲမကြဲညည္းညဴၿပီ ကေယာင္ကတမ္းေတြေတာင္ေျပာလာတယ္ မခင္ပ်ဳိ ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ကနဲျဖစ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြျပာသြားတဲ့အံ့ၾသမွဳမ်ဳိးႀကံဳဖူးလား။ လွ်ပစ္စစ္ဓာတ္ အလုိက္ခံရသလိုလန္႕သြားတာလည္းပါမယ္ မခင္ပ်ဳိ။ မသီတာဟာ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႕ အပူရွိန္ျပင္းၿပီးေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ဘာပါဘာတယ္ထင္လဲ။ ကိုကိုတဲ့ မသီတာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုကိုလို႕ေခၚတယ္ ကိုကိုတဲ့ ကိုကို မခင္ပ်ဳိကိုသိပ္ခ်စ္သလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ တကုိယ္လံုး အစိတ္စိတ္ အႁမာႁမာကြဲထြက္
လြင့္စင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္ သူ႕ကိုကိုဟာ မခင္ပ်ဳိဆိုတဲ့အၿငိမ့္မင္းသမီးတေယာက္ကို ခ်စ္ေနတာ သူသိေနတာကို.....

အခ်စ္သည္ ဤကမာေလာကတြင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ဟုတ္ေယာင္ထင္မွဳျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာၾကားေသာ ဒသနိကေဗဒ ပါေမာက အိုႀကီးသည္ေက်ာက္ျဖဴသား ေလွကားထစ္ေပၚတြင္ထိုင္၍ ငိုက္မ်ဥ္းေန၏။ ဘယ္ကစ၍ဘယ္မွာဆံုးသည္လဲ။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အစလားအဆံုး။ အစႏွင့္အဆံုးဆိုေသာစကားႏွစ္ရပ္၏ အဓိပါယ္ကို တိတိက်က် သိလိုလွပါသည္။ ေတာင္ပင္လယ္
တိမ္စြန္မ်ား မိုးေတြညိဳ႕လာျပန္ပါၿပီ။ ဒီေန႕မနက္ ဘာစားထားသလဲ။ လူအခ်ဳိ႕ကိတ္မုန္႕စား၏ လူအခ်ဳိ႕ ပီတိကိုစား၏ လူအခ်ဳိ႕ အာလူးစား၏ လူအခ်ဳိ႕ေက်ာ္ၾကားမွဳကိုစား၏ လူအခ်ဳိ႕ မနာလို၀န္တိမွဳကိုစား၏ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္မုသားမ်ားကိုစား၏။

ပုပ္အဲ့နံေစာ္ေနေသာ ခံတြင္းကို ရွဲနယ္နံပါတ္(၅)ေရေမႊးျဖင့္ ေဆးေကာပလုပ္က်င္းလိုက္ေသာအခါ ေလာကသည္ အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္စြာ ၿပံဳး၏။လူေတြအမ်ားႀကီး ေသဆံုးသြားၾကၿပီး။ သူေတာ္စင္ေတြ၊ အာဇာနည္ေတြ၊သူရဲေကာင္းေတြ၊ လူယုတ္မာေတြ၊ သစၥာေဖာက္ေတြ၊ ဖန္တီးသူေတြ၊ ျဖည့္ဆည္းသူေတြ၊ထည့္၀င္သယ္ပိုးသူေတြ၊ ဖ်က္ဆီးသူေတြ၊ အသေရယုတ္ေလ်ာ့ေစေသာသူေတြ၊ညစ္ညမ္းေစသူေတြ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကလွၿပီ။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္မေသေသး။
မေသေသးသမွ် ေနေသးၾကဦးေပါ့။ ေမ်ာက္အေကာင္ ႏွစ္ဆယ္သည္ရွင္သတမေက်ာ္ေတာလားႀကီးကို သံၿပိဳင္ရြတ္ဆိုေနၾကသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးတေကာင္ေမြးရဦးမည္။ နာတာရွာ ကင္စကီကို စပါးႀကီးေႁမတေကာင္ ရစ္ပတ္ထား၏ တခါတရံရယ္စရာဟာသမ်ားသည္ မရယ္ရ။ အရယ္ရဆံုးဟာသသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ျဖစ္သည္ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အခ်စ္ျဖစ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ျဖစ္သည္
ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္အခ်စ္ျဖစ္တည္ စေနၿဂိဳလ္၏ တတိယေျမာက္ ခါးပတ္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္၏ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကို သိမ္းထားသည္။ အ၀ါေရာင္တိုက္တလံုးကေစာင့္ေနပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလိုက္၍ တုပေနေသာ သူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ဒေနာက္ကသာျဖစ္သည္ အမွန္စင္စစ္ ဘယ္သူမွ ဘာမွမဟုတ္ပါ။(ဂ်ိမ္းဂၽြဳိက္စ္ဒယူလီဆီ၊ ၁၉၆၁ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၄) အမုန္း အခ်စ္ အမည္ပညတ္မ်ားသာျဖစ္၏။ (စာမ်က္ႏွာ ၂၈၅) အခ်စ္သည္ အခ်စ္ကို ခ်စ္ရန္ခ်စ္၏။(စာမ်က္ႏွာ -၃၃၃)၀ါႂကြားဟန္ေရးျပလိုက္ျခစ္းသည္ သရက္မ်ဳိးေကာင္း
မွည့္မွည့္ တလံုးထက္ခ်ဳိၿမိန္၏။ ဂ်က္ေကရိုဗက္၏ ၀တဳကိုဖတ္ဖူးပါသလား။ဗာေနက်လာနယ္ေရးတစ္ႏွင့္စထရီးေအာ့ ကြန္စီးရွပ္စ္နက္ ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲခြဲျခားျခားသိရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမ်ားသူငါ၏မုန္းတီးအျမင္ကပ္ခံရျခင္းကို ေစ်းႀကီးေလ၍ ၀ယ္ထားရပါသည္။

မခင္ပ်ဳိရယ္ ယုဇန မခင္ပ်ဳိရယ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္လို႕ ထင္ထားတဲ့အၿငိမ့္မင္းသမီး ယုဇန မခင္ပ်ဳိရယ္။ သတိရလိုက္တာ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။မခင္ပ်ဳိရယ္။မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ၊ မသီတာ ခဏေလးေနာ္ မသီတာ။

ခ်စ္စဖြယ္ ႏူေထြးအိေသာ အပ်ဳိမကေလးကို ေပြ႕ခ်ီ၍ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ခဲ့သည္။ ေခ်ာက္တဘက္တြင္ သူ႕ကိုထားခဲ့ေသာ္လည္းကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ေနရာအထိ လိုက္ပါလာသည္။ ထိုအခါ ေခ်ာင္းေရသည္ စီးသြားၿပီ။အႏူပညာလား အတတ္ပညာလား။ လူတခ်ဳိ႕ေတာင္ ပိႏဲပင္ေအာက္တြင္ အိမ္သလံုးေဆာက္ရာတိုင္မထူပဲ အမိုးမိုးေနၾကသည္။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ရိုးရိုးသားသားႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ရံုႏွင့္မၿပီးေသး။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ သိၾကဖို႕လည္းလုိေသးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းကို မွတ္သားဖို႕မလိုပါ။ဥာဏ္ပညာျဖစ္ေစတတ္ေသာ ကိတ္မုန္႕တလံုးဖုတ္၍ ေကၽြးခ်င္စမ္းလွသည္။ေကၽြးစမ္းခ်င္လွသည္။ အတင္းအဖ်င္းေျပာတတ္သူ တေယာက္သည္ ေရႊေရာင္အက်ီကို၀တ္၍ လာေနၿပီ။ ည့ံဖ်င္းစြာ ေဖ်ာ္ထားေသာ ေကာ္ဖီတခြက္ဟူေသာ
စကားရပ္သည္ ျမန္မာ မဆန္ပါ။ သိသမွ်ေျပာတတ္သူရွိေသာ္လည္းေျပာသမွ်သိသူေတြလည္း လိုေသး၏။ လႈပ္ယမ္းေနေသာ သရက္ပင္ ကိုင္းဖ်ားကိုေခြးေဟာင္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ထဲက ပညာမ်ားသည္ က်ဳိးလဲ့တြန္႕ေက်လ်က္ ရွိသည္။အစီအစဥ္က်နမွဳဟူေသာ စကားရပ္၏ အဓိပါယ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။အစီအစဥ္ဆိုသည္မွာ ရွိႏွင့္ၿပီးေသာအရာလာ၊ သေဘာလား။ ေနာက္မွရွိလာတာလား။တခါရွိလိုက္တာနဲ႕ ေနာင္အျမဲတည္ေနတာလား။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္ ကာလႏွစ္ပါးလံုးတြင္ အစီအစဥ္ မရွိသူျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ကာလအတြက္ အစီအစဥ္ႀကိဳတင္ေျပာရဲေသာ အာဂလူမိုက္မ်ား ရွိပါေသးသလား။ ဆယ္ႏွစ္နာရီ
သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားရသည္။ ေန႕သစ္သို႕ ကူးၿပီ။ ထိုေန႕သစ္တြင္ကၽြန္ေတာ္ေနမည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာေနရမည္ကို ေျပျပထားရန္
ကၽြန္ေတာ္ျငင္းဆန္ရလိမ့္မည္။

ေဆာင္းဦးတခါ ေရာက္ျပန္ၿပီ ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာလာတဲ့ပတ္မသံ။ စခြံသံ၊သံပတလားသံ၊ ေၾကးေနာင္းသံေတြဟာ ႏွင္းရည္စက္ေတြ ခိုတြဲလို႕ ရင္ထဲကို၀င္လာတယ္။ ျဖဴေဖြးတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထဘီနားျဖဴျဖဴႀကီး၀ဲလို႕ပ်ံလို႕။အက်ီမွာ ေဘာ္ၾကယ္ေတြ သက္တန္႕ေရာင္တလက္လက္နဲ႕၊ ပုဏားကြယ္၊ ကတီပါအစိမ္းစမွာ ညိဳေမွာင္တဲ့ လႈိင္းရိပ္ေတြ ထေနတယ္။ ပြဲခင္ေဘး အေၾကာ္ဖို
ဆီဒယ္အံုးထဲက အနံသင္းသင္းေလး ဆီနံ႕သင္းသင္းေလး၊ ေအးျမႏွင္းရည္နဲ႕စိုစြတ္တဲ့ မီးခိုးျပာျပာေတြ ဇာတ္စင္အထက္က မီးေရာင္ထဲမွာ ပ်ံတတ္ေနတယ္။ကဗ်ာေတြ အလွအပေတြ ရံုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲ ၀င္ေနၾကတယ္။ ကပါ၊ ဆိုပါ။ကတယ္ဆိုတယ္ဆိုတာ အႏူပညာရွင္ေတြရဲ႕အလုပ္ပါ ကၾကပါ ဆိုၾကပါအဲဒါေတြအားလံုးကို ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားလိုက္မယ္ ဘယ္တိုင္းျပည္
ဘယ္လူမ်ဳိးကမွ ဘာမွ လုပ္ကိုင္လို႕မရပါဘူး။ ဘယ္သူလာလို႕မွဖ်က္ဆီးလို႕မရပါဘူး ဘယ္သူလာလို႕မွ ေျပာင္းလဲပစ္လို႕မရပါဘူး မခင္ပ်ဳိ။ကဗ်ာမ်ား၊ အလွအပမ်ားႏွင့္ မခင္ပ်ဳိ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာရွိသည္။

အၿငိမ့္မင္းသမီး ယုဇန မခင္ပ်ဳိ၊ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ မသီတာႏွင့္ဘာမွအသံုးမက်ေသာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႕ သံုးေယာက္ ကြယ္လြန္သြားၾကေသာအခါသူတို႕ သံုးေယာက္ အသက္ရွင္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ယုဇနမခင္ပ်ိဳ
မုိးပိေတာက္ စကားေျပ ဝတၳဳတုိစု